วันพฤหัสบดีที่ 8 กรกฎาคม พ.ศ. 2553

อยากบอกกับพี่ดาว่า....

อยากบอกผู้หญิงคนนั้นว่า...........

เพราะเธอ คือผู้ชายคนแรก


ลืมอ้ายบ่ไหว

เป็นได้แค่สายซ้อน

รักแท้มีแค่ครั้งงเดียว

รักแท้ดูแลไม่ได้

มากกว่ารัก

วันจันทร์ที่ 5 กรกฎาคม พ.ศ. 2553

คนนี้แฟนฉัน


ก็เขานั้นคือชีวีต
ก็เขานั้นคือทุกอย่าง
ก็เขานั้นคือความหวัง
และเขาคือลมหายใจ

เธอก็รู้ว่าเขานั้นคือแฟนฉัน
แต่เธอยังดันทุรังจะเอาเขาไป
ตอบฉันสักคำเถิดหนา
หาแฟนไม่ได้ใชไหม
เห็นเธอร้องให้ฟูมฟาย
บอกว่าใจของเธอต้องการ

เลิกทำตัว
เป็นนางเอกเจ้าน้ำตา
เลิกใช้มารยา
หาทางแย่งแฟนชาวบ้าน
ระหว่างคนแย่งแฟนอย่างเขา
กับคนโดนแย่งอย่างฉัน
ใครน่างสงสารกว่ากัน
ลองคิดเอาเองเถิดหนา

*คนนี้แฟนฉันรักกันมาก่อนเธอ
เธอก็พึ่งมาเจอ
รีบถอยไปเสียดีกว่า
เธอมันไม่ใช่นางเอก
เธอเป็นแค่ตัวอิจฉา
อย่าเสียเวลาบีบน้ำตา
อยู่เลยได้ไหม
**มาทางไหน
ให้เธอกลับไปทางนั้น
ตื่นจากความฝัน
ยอมรับความจริงให้ได้
***เธอเองก้อหน้าตาดี
คงมีคนเอาใช่ไหม
อย่าเลยอย่าแย่งเขาไป
ยังไงฉันก็ไม่ยอม
(ซ้ำ * ** ***)
อย่าคิดแย่งแฟนฉันไป
ยังไงฉันก็ไม่ยอม

ผู้หญิงด้วยกัน

ฉันมีความในใจบางอย่าง
ขอถามเธอได้ไหมสักอย่าง
ตอบฉันที ถ้าเธอไม่ว่าอะไร

ถ้ามีใครสักคนมาขอ ของที่เธอไม่เคยให้ใคร
รักที่เป็นดั่งลมหายใจ เธอให้ได้หรือเปล่า
เหมือนคนใจกำลังจะขาด
หายใจโดยไม่มีอากาศ
ขาดเขาไปโลกคงจะแหลกสลาย
คนที่เธอกำลังกอดเขา
เขามีคนรักรู้บ้างไหม
รู้แล้วเธอคงไม่ใจร้าย
หยุด เลยได้ไหม

*อย่าเอาคนรักของฉันไป
อ้อนวอนเธอ ขอให้เห็นใจ ผู้หญิงคนหนึ่ง
โลกยังมีคนตั้งมากมาย อย่ามาเอา
คนของหัวใจ ไปจากฉันเลย
ให้นึกเสียว่าสงสารผู้หญิงด้วยกัน
ขอให้มันจบนะ ได้โปรด
ไม่โทษเธอว่าเป็นคนผิด
ฉันเข้าใจ ทุกคนมีสิทธิ์จะรัก
แต่เห็นน้ำตาของฉันบ้างไหม
เห็นแล้วใจเธอคิดอย่างไร
ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังจะตาย
หยุด ได้ไหม

เป็นได้แค่ทางผ่าน


พี่เค้าบอกฉันทุกเรื่องที่เขาทำเริ่มจากการไปหาผู้หญิงคนนั้น เขาบอกว่าเขาไปดูหนังแต่ไปดูกับผู้หญิงคนนั้นแล้วไม่เหมือนไปกับฉัน ผู้หญิงคนนั้ไม่เทคแคร์เขาไม่ใส่ใจเขาเหมือนฉัน ฉันเลยไม่ได้คิดอ่ะรัยมาก เพราะว่าเราเคยพูดกันเล้วว่าพี่เขาจะมีกิ๊กได้แต่ฉันต้องเป็นแฟน และมันก็เริ่มผิดสังเกตขึ้นมาเรื่อยๆเมื่อเค้าเริ่มจะเปลี่ยนไป เค้าปิดเครื่องโทรศัพท์ ทั้งที่ไม่เคย ฉันเป็นคนที่อยากรู้อะไรต้องถามต้องเซ้าซี้จนได้เรื่อง และก็ได้รู้ว่าเขาไปหาผู้หญิงคนนั้น





















พี่เค้าบ

ความงี่เง่าของผู้หญิงคนๆหนึ่ง


ผู้ชายคนนี้เป็นคนที่ฉันรัก ฉันนรักเขามาก ตอนนี้เค้าพยายามทุกทางที่จะจากฉันไป ไม่คุย ไม่พูด ไม่คิดถึงฉัน แต่ฉันยังอยากที่จะคุย จะพูด จะคิดถึงเขา ฉันกับเขาในช่วงที่คบกันอยู่เค้าบอกว่าเค้ารักฉันมาก แต่ฉันบอกแข็งตลอดบอกว่าไม่ได้รักเค้า ไม่เคยรักเค้าด้วย แต่เขาก็บอกว่าไม่สนเค้าจะรักฉันเหมือนเดิม ฉันพูดเรื่องราวของฉันให้เขาฟังทุกอย่าง ฉันบอกว่าพ่อกับแม่ฉันเป็นยังงัยถ้าเขาคบกับฉันเขาต้องรอ ต้องพยายาม และ สุดท้ายอาจจะเจ็บได้ แต่เขาก็บอกฉันว่าเขาจะทำให้ได้เพราะว่ารัก ได้รักไปแล้ว และรักมาก เขาไปทำงานที่เกาหลีเขาบอกว่าเขายอมกลับมาที่บ้านทำฟาร์มเป็นของตัวเองให้ตัวเองมีอาชีพที่มันคงเพื่อที่จะให้พ่อกับแม่ฉันรับได้ จากวันที่เขาและฉันเริ่มที่จะคุยกันมาจนถึงเดื่อนมิถุนายนก็ตกประมาณ 2 ปีกว่าจะ 3 ปี วันที่เกิดเรื่องร้ายแรงที่สุดก็คือวันนั้น วันที่เค้ามาหาฉันครั้งสุดท้าย มันมีเหตุการณ์ที่ทำให้ฉันพรั้งปากพูดไปว่าฉันรำคาญอย่ามายุ่งกับฉันได้ใหม ฉันพูดโดยไม่ได้คิด เค้าเสียใจมากกับคำพูดคำนั้นของฉัน เค้ามาบอกฉันว่า ถ้าเขาไม่เป็นลูกผู้ชายพอเค้าจะทิ้งฉันไว้ตรงนั้นเลย และจนถึงวันที่เขากลับบ้านฉันโทรหาเขาและได้พูดกับเค้าไปว่าสักวันฉันจะทิ้งเขาให้ได แต่ฉันก็ไม่มีวันใหนที่จะทำได้สักที ฉันยังรักเขา รักเขามาก ฉันเลิกคิดถึงเขาไม่ได้ ฉันเลิกรักผู้ชายคนนี้ไม่ได้จริงๆ แต่ตอนนี้เค้าทิ้งฉันไปแล้ว ฉันอยากให้เขากลับมารักฉันเหมือนเิมรักแบบที่เคยรัก ถึงเขาจะรักฉันน้อยลงยังงัยก็ชั่งแต่ฉันมั่นใจว่าฉันจะทำให้เขารักฉันเหมือนเดิมให้ได้ ในตอนนี้ฉันอยากจะบอกกับเค้าว่า ถึงเขาจะไม่หล่อ หน้าตาไม่ดี ครอบครัวไม่สมบูรณ์ ชีวิตเจอแต่เรื่องลำบาก แต่ณ เวลานี้ฉันไม่ได้แคร์อะไรทั้งสิ้นแล้ว ฉันไม่อยากเสียเค้าไป คงจะไม่มีผู้หญิงคนใหนอยากได้สามีหลายคนหรอกนะ

นาฬิกา

นาฬิกายังเดินหมุนไป ไม่หยุด
ใจข้างใน ก็เลยหมุนตามด้วยความสุขทุกข์เวียนวน
วันเวลากับความสัมพันธ์ของคน หมุนไปไม่หยุดเลย

หนึ่งนาทีอาจจะพอ พอให้เคยคุ้นกัน
หนึ่งชั่วโมง อาจทำให้คนชอบกัน
และหนึ่งวัน อาจผูกพันจนรักกัน

แต่ทั้งหมดชีวิต มันจะพอไหม
ที่จะใช้เพื่อลืม ไม่คิดถึงคนหนึ่งคน
ทั้งหมดชีวิต เวลาที่ยังเหลือ
จะพอไหมให้ใจ ได้ลบล้างความผูกพัน
เพื่อลืมคนหนึ่งคน

นาฬิกายังเดินหมุนไป ไม่เปลี่ยน
ใจข้างในกลับเดินช้าลง ไม่ตรงไม่เท่าเวลา
นาฬิกากับการพลัดพลากจากลา หมุนไปไม่กลับคืน

หนึ่งนาทีอาจจะพอ พอให้เคยคุ้นกัน
หนึ่งชั่วโมง อาจทำให้คนชอบกัน
และหนึ่งวัน อาจผูกพันจนรักกัน

แต่ทั้งหมดชีวิต มันจะพอไหม
ที่จะใช้เพื่อลืม ไม่คิดถึงคนหนึ่งคน
ทั้งหมดชีวิต เวลาที่ยังเหลือ
จะพอไหมให้ใจ ได้ลบล้างความผูกพัน

หากนาฬิกา ย้อนวันเวลากลับไป
ถึงวันที่เราเจอกัน แล้วฉันจะทำอย่างไร
ตอบใจตัวเอง ถ้าย้อนไปวินาทีนั้น
ฉันก็จะทำอย่างเดิม ฉันจะรักเธออย่างเดิม

แต่ทั้งหมดชีวิต มันจะพอไหม
ที่จะใช้เพื่อลืม ไม่คิดถึงคนหนึ่งคน
ทั้งหมดชีวิต เวลาที่ยังเหลือ
จะพอไหมให้ใจ ได้ลบล้างความผูกพัน

ทั้งหมดชีวิต มันจะพอไหม
ที่จะใช้เพื่อลืม ไม่คิดถึงคนหนึ่งคน
ทั้งหมดชีวิต เวลาที่ยังเหลือ
จะพอไหมให้ใจ ได้ลบล้างความผูกพัน

ทั้งหมดชีวิต มันจะพอไหม
ที่จะใช้เพื่อลืม ไม่คิดถึงคนหนึ่งคน
ทั้งหมดชีวิต เวลาที่ยังเหลือ
จะพอไหมให้ใจ ได้ลบล้างความผูกพัน